Hannele Yki-Järvinen – The PROactive study: some answers, many questions Lancet 2005;366:1241
W jednym z ostatnich numerów pisma Lancet ukazały się wyniki badania PROactive (PROspective pioglitAzone Clinical Trial In macroVascular Events), a komentarz do pracy przedstawił Hannele Yki-Järvinen. W PROACTIVE oceniano wpływ pioglitazonu – agonisty PPAR gamma, zmniejszającego insulinooporność obwodową, na zdarzenia sercowo-naczyniowe.
W badaniu wzięło udział 5238 pacjentów z cukrzycą typu 2 i rozpoznanymi powikłaniami o charakterze makroangiopatii. Po 3 latach nie stwierdzano różnicy między pioglitazonem a placebo w częstości występowania podstawowego punktu końcowego badania (zgon, udar, zawał mięśnia serca, zabiegi rewaskularyzacyjne). Uzyskano natomiast 16% redukcję w grupie aktywnie leczonej, w dodatkowym punkcie końcowym badania (zmniejszenie ryzyka zgonu, udaru lub zawału mięśnia serca).
Należy jednak odnotować, że wprawdzie w porównaniu do placebo, pioglitazon o 58 (w liczbach bezwzględnych) zmniejszał ilość zdarzeń składających się na podstawowy punkt końcowy, zwiększał jednak o 115 liczbę przypadków niewydolności serca oraz o 221 obrzęków nie związanych z niewydolnością serca.
Nierozstrzygniętą kwestią pozostaje rokowanie i przebieg niewydolności serca indukowanej pioglitazonem. Ponadto, terapia pioglitazonem łączyła się ze wzrostem masy ciała o 4 kg.
Dane te osłabiają, zdaniem autora komentarza, pozytywne wnioski z badania. Nie jest również jasne czy pioglitazon można bezpiecznie łączyć z insuliną. Korzyści z terapii pioglitazonem odnosi więc jedynie wąska grupa chorych na cukrzycę typu 2 i makroangiopatią, którzy nie rozwijają niewydolności serca. Zdaniem autora komentarza, nadal zatem brak jest jednoznacznej odpowiedzi na pytanie czy i kogo powinniśmy leczyć tym preparatem.
Opracowane na podstawie: Lancet / 2005-10-08