Charles P. O`Brien – Benzodiazepine use, abuse, and dependence J Clin Psych 2005;66(Suppl.2):28
Wśród artykułów poświęconych benzodiazepinom, które opublikowano w suplemencie do Journal of Clinical Psychiatry, zwraca uwagę praca przeglądowa Charlesa O`Briena, poświęcona nadużywaniu tych leków i uzależnieniu od nich.
Uzależnienie psychiczne od benzodiazepin jest definiowane jako wytworzenie się tolerancji na te leki, potrzeba stopniowego zwiększania dawki, w celu osiągnięcia pożądanego efektu lub podejmowanie czynnych, często niezgodnych z prawem prób ich zdobycia. Osoby nadużywające benzodiazepin mają zazwyczaj problemy także z innymi środkami odurzającymi.
Omawiane leki rzadko są jedynym środkiem stosowanym do poprawy nastroju. Zwykle służą jedynie do wzmocnienia efektu działania lub łagodzenia działań niepożądanych związanych z przyjmowaniem innych substancji. Największą „popularnością” cieszą się benzodiazepiny o szybkim początku działania. Szczególną ostrożność należy zachować przepisując diazepam, lorazepam i alprazolam. Benzodiazepiny stosowane zgodnie ze wskazaniami i w dawkach terapeutycznych bardzo rzadko wywołują przyzwyczajenie.
Uzależnienie fizyczne jest wyrazem naturalnego, fizjologicznego przystosowania organizmu do leków wpływających na układ nerwowy. Wiąże się ono z ryzykiem wystąpienia objawów zespołu odstawienia w przypadku nagłego przerwania farmakoterapii. Objawy utrzymują się zwykle przez 1-2 tygodnie po odstawieniu leku. Można je zminimalizować stopniowo zmniejszając dawkę benzodiazepiny lub skutecznie leczyć przy użyciu innych leków lub metod wspomagających, takich jak terapia behawioralna.
Z uwagi na przewlekły charakter zaburzeń lękowych, dopuszcza się długotrwałe stosowanie benzodiazepin na życzenie pacjenta. Chęć kontynuowania farmakoterapii nie musi być równoznaczna z uzależnieniem, a może jedynie odzwierciedlać wysoką skuteczność leków.
Opracowane na podstawie: Journal of Clinical Psychiatry / 2005-03-11