Greta Van den Berghe – Insulin vs. strict blood glucose control to achieve a survival benefit after AMI? Eur Heart J 2005;26:639
Chorzy z cukrzycą mają 1.5-2 razy wyższe ryzyko zgonu po zawale serca w porównaniu do osób bez cukrzycy. W European Heart Journal opublikowano opatrzone komentarzem wyniki badania DIGAMI-2.
Wyniki badania DIGAMI-1 z 1995 roku sugerowały korzyści ze stosowania u chorych z cukrzycą i ostrym zawałem serca intensywnej insulinoterapii (wlew GIK przez 48 godzin a następnie insulina podskórnie przez co najmniej 3 miesiące). DIGAMI-2 nie potwierdziło tych wyników – nie wykazano różnic w zakresie śmiertelności i powikłań po zawale pomiędzy grupami: „intensywna insulinoterapia”, „infuzja GIK a następnie leczenie konwencjonalne” i grupą leczoną tylko w sposób konwencjonalny. Co istotne, nawet w grupie intensywnej terapii insuliną nie osiągnięto zakładanych poziomów kontroli glikemii. W obserwacji długoterminowej gorsza kontrola glikemii (niezależnie od stosowania i dawki insuliny) była niezależnym czynnikiem ryzyka wystąpienia powikłań. W DIGAMI-1 istotna 29% redukcja śmiertelności w grupie leczonej intensywną insulinoterapią związana była z poprawą kontroli glikemii.
W opinii autorki komentarza najistotniejsze jest uzyskanie redukcji hiperglikemii, a nie środki, jakimi się to osiąga. Hiperglikemia jest toksyczna dla serca w okresie zawału, ale też dla wielu innych organów (po urazach mózgu, w niedokrwistości, posocznicy i niewydolności wielonarządowej). Autorka dostrzega szansę na poprawę rokowania chorych z DM i zawałem w rozwoju metod częstego, nieinwazyjnego monitorowania glikemii i w automatycznych pompach insulinowych, dostosowywujących dawkę insuliny do stężenia glukozy.
Opracowane na podstawie: European Heart Journal / 2005-04-01