Marsha A. Raebel i wsp – Health services use and health care costs of obese and nonobese individuals Arch Intern Med 2004;164:2135
W 1995 roku koszty bezpośrednie związane z chorobami przewlekłymi na tle otyłości w USA wyniosły 51.6 miliardów USD, co stanowiło 5.7% łącznych wydatków na ochronę zdrowia. Koszty pośrednie były równie wysokie i wynosiły 47.6 miliardów USD.
W Archives of Internal Medicine opublikowano badanie oryginalne, w którym porównywano zapotrzebowanie na usługi medyczne u osób z otyłością i bez otyłości. Analiza przeprowadzona przez Raebel i wsp. miała charakter retrospektywny. Osoby z otyłością i bez otyłości dobierano pod względem wieku, płci, ośrodka leczniczego oraz wybranych jednostek chorobowych. W obu grupach analizowano częstość hospitalizacji, konsultacji ambulatoryjnych, w tym specjalistycznych oraz liczbę recept przepisywanych w ciągu roku. Wymienionym usługom przypisywano ceny rynkowe.
Stwierdzono, że osoby otyłe były częściej hospitalizowane (p < 0.001), konsultowane ambulatoryjnie (p = 0.005), kierowane do specjalistów (p < 0.001) i otrzymywały więcej recept (p < 0.001). W tej grupie obserwowano większe zapotrzebowanie na leki stosowane w chorobach układu krążenia, alergicznym nieżycie nosa, astmie, chorobie wrzodowej, cukrzycy i chorobach tarczycy oraz na środki przeciwbólowe.
Średni bezpośredni koszt opieki zdrowotnej był znamiennie większy u osób z otyłością (mediana = 585 USD/rok) niż bez otyłości (333 USD/rok). Największy wpływ na tę różnicę miał koszt leków (357 vs 157 USD). Obliczono, że z każdą jednostką indeksu masy ciała całkowity koszt opieki wzrastał o 2.3%. Innymi czynnikami pozwalającymi na prognozowanie całkowitego kosztu opieki zdrowotnej były: wiek, płeć oraz liczba i ciężkość przewlekłych chorób.
Podsumowując, otyli są większym obciążeniem dla budżetu ochrony zdrowia niż osoby bez otyłości. Najważniejszym generatorem kosztów związanych z otyłością są leki.
Opracowane na podstawie: Jama Internal Medicine / 2004-11-25