David A. Brent i Boris Birmaher – Adolescent depression N Engl J Med; 2002;347:667
W dziale „Clinical Practice” NEJM ukazał się artykuł poświęcony depresji młodzieńczej. Po krótkim opisie przypadku depresji u 16 letniego chłopca, autorzy przedstawiają zasady diagnostyki i leczenia depresji wieku młodzieńczego. W
porównaniu z depresją dorosłych cechuje ją proporcjonalnie mniejsze obniżenie nastroju, natomiast większa drażliwość, niemożność przeżywania radości oraz typowe dla wieku konflikty rodzinne i trudności szkolne. Rozpowszechnienie depresji wynosi od 1% u dzieci do 5% u dojrzewającej młodzieży. Poważne choroby, jak cukrzyca i padaczka, zwiększają ryzyko depresji, podobnie jak przewlekle złe relacje i przemoc w rodzinie, utrata rodziców lub przyjaciół.
Przynajmniej 20 % depresji o wczesnym początku, zwłaszcza z obciążającym wywiadem rodzinnym, przechodzi w okresie późniejszym w chorobę afektywną dwubiegunową.
Według autorów, leczenie należy rozpocząć od rzeczowej, ale dającej nadzieję, edukacji pacjenta i rodziców na temat objawów i perspektyw leczenia oraz zdecydowanego zaznaczenia, że myśli i plany samobójcze muszą być zgłaszane bliskim lub lekarzowi.
Autorzy opowiadają się za równoczesnym stosowaniem farmakoterapii i psychoterapii. Polecane są leki z nowych grup terapeutycznych, np. SSRI. Wobec faktu, że młodzież szybciej metabolizuje leki z grupy SSRI, nie należy obawiać się dawek równorzędnych z dorosłymi. Z oddziaływań niefarmakologicznych najlepszy, zdaniem autorów, efekt daje psychoterapia poznawcza w wymiarze od 8 do 16 sesji w czasie 3 do 4 miesięcy. Jest ona skuteczniejsza od terapii rodzinnej, podtrzymujacej czy relaksacyjnej.
Opracowane na podstawie: NEJM / 2002-08-29