Diabetologia , sierpień 2012

W sierpniu na szczególną uwagę zasługują następujące doniesienia:

1. Liu A.G., Most M.M., Brashear M., Johnson W., Cefalu W., Greenway F.: “Reducing the glycemic index or carbohydrate content of mixed meals reduces postprandial glycemia and insulinemia over the entire day but does not affect satiety”, Diabetes Care 2012, 35, 1633-1637

2. Chae J.S., Kang R., Kwak J.H., Paik J.K., Kim O.Y., Kim M.,  Won Park J., Jeon J., Lee J.H.: “Supervised exercise program, BMI and risk of type 2 diabetes in subjects with normal or impaired fasting glucose”, Diabetes Care 2012, 35, 1680–1685

3. Cheng Y., Imperatore G., Caspersen C.J., Gregg E.W., Albright A.L., Helmick C.G.: “Prevalence of diagnosed arthritis and arthritis-attributable activity limitation among adults with and without diagnosed diabetes: united states 2008–2010”, Diabetes Care, 212, 35, 1686–1691

4. Husemoen L.L.N., Thuesen B.H., Fenger M., Jorgensen T., Glumer C., Svensson J., Ovesen L., Witte D.R., Linneberg A.: “Serum 25(OH)D and type 2 diabetes association in a general population”, Diabetes Care, 2012, 35, 1695-1700.

5. Fretts A.M., Howard B.V., McKnight B., Beresford S.A.A., Calhoun D., Kriska A.M., Storti K.L., Siscovick D.S.: “Modest levels of physical activity are associated with a lower incidence of diabetes in a population with a high rate of obesity”, Diabetes Care, 2012, 35, 1743-1745.

6. Wurtz P., Tiainen M., Makinen V-P., Kangas A.J., Soinnen P., Saltevo J., Keinanen-Kiukaanniemi S., Mantyselka P., Lehtimaki T., Laakso M., Jula A., Kahonen M., Vanhala M., Ala-Korpela M.: “Circulating metabolite predictors of glycemia in middle-aged men and women”, Diabetes Care, 2012, 35, 1749-1756.

7. Rana J.S., Dunning A., Achenbach S. i wsp.: „Differences in prevalence, entent, severity, and prognosis of coronary artery disease among patients with and without diabetes undergoing coronary computed tomography angiography”, Diabetes Care, 2012, 35, 1787-1794.

8. Lilitkarntakui P., Dhaun N., Melville V., Kerr D., Webb D.J., Goddard J.: “Risk factors for metabolic syndrome independently predict arterial siffness and endothelial dysfunction in patients with chronic kidney disease and minimal comorbidity”, Diabetes Care, 2012, 35, 1774-1780.

9. Carisson L.M.S., Peltonen M., Ahlin S. I wsp.: “Bariatric surgery and prevention of type 2 diabetes in Swedish obese subjects”, New Engl J Med, 2012, 367, 695-704.

Ad. 1. Stopień w jakim po spożyciu pokarmu dochodzi do wzrostu glikemii zależy od indeksu glikemicznego oraz ładunku glikemicznego pokarmu. Ładunek glikemiczny jest określany poprzez przemnożenie indeksu glikemicznego i ilości spożytych węglowodanów. Potrawy o dużym ładunku glikemicznym powodują zmiany oraz szybki wzrost stężenia glukozy we krwi, podczas gdy pokarmy o niskim ładunku glikemicznym powodują jedynie niewielkie zmiany w stężeniu glukozy we krwi. Uważa się, że pokarmy o niskim indeksie glikemicznym są korzystne dla zdrowia ponieważ powodują niewielkie wahania glikemii i insulinemii. Jest to szczególnie ważne u osób z insulinoopornością oraz u osób cierpiących z powodu cukrzycy. W badaniach epidemiologicznych  wykazano że spożywanie pokarmów o niskim indeksie glikemicznym oraz spożywanie pokarmów o niskim ładunku glikemicznym  zmniejsza ryzyko rozwoju cukrzycy oraz chorób układu krążenia. Pokarmy o niskim indeksie glikemicznym i niskim ładunku glikemicznym mogą prowadzić również do redukcji masy ciała.

W kilku przeprowadzonych badaniach wykazano, że spożycie pokarmów o niskim indeksie glikemicznym redukuje głód i przynosi uczucie sytości w porównaniu do pokarmów o wysokim indeksie glikemicznym.

Autorzy Liu A.G., Most M.M., Brashear M., Johnson W., Cefalu W., Greenway F.nw pracy pt.: “ Reducing the glycemic index or carbohydrate content of mixed meals reduces postprandial glycemia and insulinemii over the entire day but does not affect satiety” opublikowanej w Diabetes care 2012, 35, 1633-1637 określili wpływ pokarmów o różnym indeksie glikemicznym i różnej zawartości węglowodanów na glikemię poposiłkową, odpowiedź insuliny oraz na odczuwanie głodu i sytości w okresie 12 dni.

Do badania włączono 26 osób z nadwagą lub otyłością. Osoby te otrzymywały 4 różne diety (1. z wysokim indeksem glikemicznym i dużą zawartością węglowodanów, 2 z wysokim indeksem glikemicznym i małą zawartością węglowodanów, 3. z niskim indeksem glikemicznym i dużą zawartością węglowodanów oraz 4. z niskim indeksem glikemicznym i małą zawartością węglowodanów) dobrane w sposób przypadkowy. Posiłki były przygotowywane przez specjalne kuchnie metaboliczne. Badani otrzymywali śniadanie, lunch i obiad przez 12 dni.

Autorzy wykazali, że dieta z wysokim indeksem glikemicznym i małą zawartością węglowodanów oraz diety z niskim indeksem glikemicznym powodują istotne obniżenie glikemii poposiłkowej i pola pod krzywą insulinemii w porównaniu do diet z wysokim zarówno indeksem glikemicznym jak i zawartością węglowodanów. Autorzy nie wykazali różnic w odczuwaniu głodu, czy też sytości pomiędzy różnymi rodzajami diet.

Po przeprowadzeniu badania autorzy doszli do wniosku, że pokarmy o zredukowanym indeksie glikemicznym lub zredukowanej zawartości węglowodanów powodują poprawę glikemii poposiłkowej i insulinemii. Ponieważ badani nie różnili się w odczuwaniu głodu i sytości autorzy sugerują, że dieta o zredukowanym indeksie glikemicznym i o zredukowanej zawartości węglowodanów wpływa efektywniej na glikemię poposiłkową i insulinemię.

Ad. 2. Korzyści płynące z wykonywania ćwiczeń fizycznych w odniesieniu do zapobiegania i leczenia cukrzycy są znane. Wysiłek fizyczny prowadzi do poprawy glikemii, zmniejszenia masy ciała, poprawy czynności układu sercowo-naczyniowego oraz poprawia well-being zarówno u chorych na cukrzycę jak i osób z prediabetes. Regularne prowadzenie ćwiczeń to jedna z kluczowych strategii w zapobieganiu rozwojowi cukrzycy. Przeprowadzono w tym względzie wiele potwierdzających to badań. Wykazano w nich, że zarówno wysiłek fizyczny jak i zmiany dietetyczne zapobiegają w dużym stopniu rozwojowi cukrzycy.

Autorzy Chae J.S., Kang R., Kwak J.H., Paik J.K., Kim O.Y., Kim M.,  Won Park J., Jeon J., Lee J.H. w pracy: “Supervised exercise program, BMI and risk of type 2 diabetes in subjects with normal or impaired fasting glucose” (Diabetes Care 2012, 35, 1680–1685) poszukiwali zależności między regularnością wysiłku fizycznego i BMI, a glikemią na czczo u osób z dużym ryzykiem rozwoju cukrzycy.

Badaniem objęto 7233 osoby w wieku 40 – 79 lat, u których nie rozpoznano cukrzycy. Wszyscy badani odbyli dwa egzaminy dotyczące zachowań prozdrowotnych, zaś 1947 z nich objęte zostały 6-miesięcznym programem umiarkowano-intensywnego wysiłku (300 minut/tydzień)

Autorzy w 2-letniej obserwacji stwierdzili 303 nowe zachorowania na cukrzycę u osób nie stosujących intensywnego wysiłku (n=5286) i 83 zachorowania u osób stosujących intensywny wysiłek (n=1947). Autorzy wykazali, że ryzyko rozwoju cukrzycy było zależne wprost proporcjonalnie od BMI i odwrotnie proporcjonalnie od wysiłku fizycznego. Wysiłek fizyczny zmniejszał ryzyko rozwoju cukrzycy. Efekt ochronny wysiłku został stwierdzony jedynie  u osób z nadwagą i/lub otyłością. U osób z nadwagą/otyłością wysiłek fizyczny spowodował obniżenie glikemii na czczo, obniżenie masy ciała o 1,5kg oraz zmniejszył obwód w talii o 3cm.

Autorzy wnioskują więc, że regularny wysiłek fizyczny zmniejsza ryzyko rozwoju cukrzycy u osób z nadwagą i/lub otyłością.

Ad. 3. Aktywność fizyczna jest kluczowym elementem w leczeniu cukrzycy i osób z zapaleniem stawów. Zapalenie stawów (artretyzm) jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności. Obydwa powyższe schorzenia powodują z kolei spustoszenie nie tylko w organizmie chorego ale i w wydatkach państw. Czynniki ryzyka obu schorzeń to wiek i otyłość. Występowaniu tych schorzeń towarzyszy pogorszenie jakości życia oraz wysokie ryzyko wystąpienia powikłań. Występowaniu artretyzmu powoduje ograniczenie aktywności fizycznej u chorych na cukrzycę i pogarsza wyrównanie choroby.

Autorzy Cheng Y., Imperatore G., Caspersen C.J., Gregg E.W., Albright A.L., Helmick C.G. w doniesieniu: “Prevalence of diagnosed arthritis and arthritis-attributable activity limitation among adults with and without diagnosed diabetes: united states 2008–2010” (Diabetes Care, 212, 35, 1686–1691) określili chorobowość z powodu artretyzmu oraz ograniczenia aktywności fizycznej z jego powodu u osób z rozpoznaną cukrzycą.

W badaniu, celem określenia chorobowości, autorzy wykorzystali dane National Heath Interview Survey w latach 2008 – 2010.

Na podstawie zgromadzonych danych wykazali, że u dorosłych osób chorych na cukrzycę chorobowość z powodu artretyzmu wynosi 48,1%. Po dopasowaniu danych chorobowość ta była o 44% wyższa (1,44-1,35-1,52) u chorych na cukrzycę w porównaniu do osób bez cukrzycy. Ryzyko rozwoju artretyzmu wzrastało wraz z wiekiem, oraz u osób z wysokim BMI i było wyższe u kobiet i osób mało aktywnych fizycznie.

Autorzy wyciągnęli wniosek, że u osób dorosłych chorych na cukrzycę artretyzm występuje u blisko połowy i powoduje istotne ograniczenie aktywności fizycznej, gdyż stanowi barierę do jego podejmowania.

Ad. 4. Witamina D bierze udział w regulacji gospodarki wapniowo-fosforanowej. Niedobór witaminy D może prowadzić do deformacji kości oraz rozwoju osteoporozy lub osteomalacji u dorosłych. Niskie stężenie witaminy D jest czynnikiem ryzyka wielu chorób takich jak: nowotwory, choroby układu sercowo-naczyniowego, choroby z autoagresji astma czy też schorzenia alergiczne. Wynika to z faktu, że receptory dla witaminy D są obecne na wielu komórkach (> 36 rodzajów komórek ma takie receptory).

Dla większości osób głównym źródłem witaminy D jest jej synteza w skórze po ekspozycji na światło. W okresie zimy ludzie w krajach leżących na północ od równoleżnika 40 (Polska leży na szerokości geograficznej 49-55^o północnej) nie produkują dostatecznej ilości witaminy D. Niskie stężenie witaminy D występuje często również w Polsce. Niedobór witaminy D powoduje wzrost ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2, jednakże badań epidemiologicznych w tym względzie nie przeprowadzono. Podaż witaminy D w diecie jest niewielka i stanowi tylko niewielki fragment ilości produkowanej w skórze.

Autorzy Husemoen L.L.N., Thuesen B.H., Fenger M., Jorgensen T., Glumer C., Svensson J., Ovesen L., Witte D.R., Linneberg A. w pracy pt.: “Serum 25(OH)D and type 2 diabetes association in a general population”, która ukazała się w Diabetes Care, 2012, 35, 1695-1700 za cel postawili sobie zbadanie związku pomiędzy stężeniami w surowicy 25hydrowitaminyD₃ a ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2 lub pogorszeniem homeostazy glukozowej.

Autorzy do badania włączyli losowo dobraną grupę osób biorących udział w badaniu Inter99. Do badania zakwalifikowano 6405 mężczyzn i kobiet w wieku 30 – 65 lat w latach 1999- 2001. Po 5 latach ponownie oceniono 4296 osób (2004-2006). Stężenie 25OHD określono na początku badania. Cukrzycę rozpoznawano zgodnie z współczesnymi kryteriami.

Autorzy wykazali, że wzrostowi 25OHD o 10 nmol/l towarzyszy spadek ryzyka rozwoju cukrzycy o 9%. Autorzy wykazali ponadto, że niższemu stężeniu 25OHD towarzyszy wzrost stężenia glukozy zarówno na czczo, jak i w 2 godziny po posiłku oraz nasilona insulinooporność.

Autorzy wnioskują, że niskiemu stężeniu 25OHD nie towarzyszy znaczący wzrost ryzyka rozwoju cukrzycy, towarzyszą mu natomiast niekorzystne zmiany dotyczące homeostazy gospodarki węglowodanowej.

Ad. 5. Zalecenia mówią, że dla zdrowego stylu życia niezbędne jest wykonanie dziennie 10.000 kroków. Nie wiadomo natomiast, czy umiarkowana aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko rozwoju cukrzycy w grupie osób z dużym ryzykiem w stosunku do osób w stosunku do osób z bardzo ograniczoną aktywnością fizyczną.

Autorzy Fretts A.M., Howard B.V., McKnight B., Beresford S.A.A., Calhoun D., Kriska A.M., Storti K.L., Siscovick D.S. w pracy: “Modest levels of physical activity are associated with a lower incidence of diabetes in a population with a high rate of obesity”, (Diabetes Care, 2012, 35, 1743-1745) poszukiwali odpowiedzi na pytanie, jaka jest zależność między małą aktywnością fizyczną, a ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2.

Do badania włączono 1926 osób nie chorujących wyjściowo na cukrzycę i schorzenia układu sercowo-naczyniowego. U wszystkich oszacowano ilość kroków wykonywanych w ciągu dnia.

Podczas 5 letniej obserwacji autorzy wykazali 243 przypadki cukrzycy. Dowiedli, że osoby z dolnego kwartyla (<3500 kroków/dzień) miały większe o 29% ryzyko rozwoju cukrzycy w porównaniu do pozostałych trzech kwartyla (OR=0,71, 95% CI, 0,51-0,98).

Po przeprowadzeniu badania autorzy sugerują, że umiarkowana aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko rozwoju cukrzycy w stosunku do osób z bardzo małą aktywnością fizyczną.

Ad. 6. Przed rozwojem jawnej cukrzycy przez wiele lat mamy do czynienia ze stanem prediabetes. Można już wówczas obserwować pewne zaburzenia metaboliczne. Wiedza na temat pewnych metabolitów mających ujemny wpływ na gospodarkę węglowodanową jest bardzo ograniczona. W badaniu Framingham Heart Study wykazano związek pomiędzy ryzykiem rozwoju cukrzycy, a stężeniem pięciu rozgałęzionych lub aromatycznych aminokwasów (leucyna, izoleucyna, walina, fenyloalanina i tyrozyna). Wykazano ponadto, że istnieje związek między ryzykiem rozwoju cukrzycy, a stężeniem triacylogliceroli.

Autorzy Wurtz P., Tiainen M., Makinen V-P., Kangas A.J., Soinnen P., Saltevo J., Keinanen-Kiukaanniemi S., Mantyselka P., Lehtimaki T., Laakso M., Jula A., Kahonen M., Vanhala M., Ala-Korpela M. w pracy pt.: “Circulating metabolite predictors of glycemia in middle-aged men and women”  (Diabetes Care, 2012, 35, 1749-1756) analizowali związek między metabolitami, a ryzykiem wzrostu glikemii na czczo i po posiłku.

Do badania włączono 1873  osób w wieku 52 lat i wykonano u nich doustny test obciążenia glukozą. Po 6,5 roku przeprowadzono test u 618 osób. Metabolity były określane ilościowo przy użyciu metody spektroskopii z użyciem rezonansu magnetycznego.

Autorzy stwierdzili 19 krążących metabolitów (w tym aminokwasy, substancje biorące udział w glukoneogenezie, kwasy tłuszczowe) powiązanych z glikemią na czczo i po obciążeniu glukozą (p<0,001). Autorzy wykazali dodatnią zależność między aminokwasami rozgałęzionymi, fenyloalaniną, 1aglikoproteiną z glikemią na czczo po 6,5 roku obserwacji (p<0,05). Autorzy wykazali także dodatnią korelację pomiędzy stężeniem alaniny, mleczanów, pirogromianów i tyrozyny, a glikemią w 2 godziny po obciążeniu (p=0,003 – 0,04). Nie wykazali z kolei zależności między stężeniem kwasów tłuszczowych a glikemią.

Reasumując, zmiany w stężeniach aminokwasów rozgałęzionych i aromatycznych poprzedzają, na wiele lat wcześniej, pojawienie się hiperglikemii. Stężenia alaniny, mleczanów i pirogromianów są predykatorami zmian w stężeniu glukozy po posiłku. Wydaje się, że pokarmy biorące udział w glukoneogenezie zaburzają insulinowrażliwość i mogą zaburzać w przyszłości gospodarkę węglowodanową.

Ad. 7. W zaleceniach ADA i PTD umieszczona jest informacji na temat konieczności prewencji chorób układu sercowo-naczyniowego u chorych na cukrzycę. Zalecenie to opiera się na wynikach badań obserwacyjnych i populacyjnych, w których wykazano wzrost ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę. Do chwili obecnej brak jednak badań w zakresie powiązań między cukrzycą a ryzykiem rozwoju, rozległością i ciężkością choroby wieńcowej.

Tomografia komputerowa  naczyń wieńcowych jest nieinwazyjną techniką badawczą umożliwiającą rozpoznanie choroby wieńcowej oraz określenie rokowania w zakresie śmiertelności i innych powikłań sercowych. Badanie naczyń wieńcowych z użyciem tomografii komputerowej u chorych na cukrzycę były dotychczas przeprowadzone w małych grupach chorych (140 – 313 osób).

Autorzy Rana J.S., Dunning A., Achenbach S. i wsp. W artykule: „Differences in prevalence, extent, severity, and prognosis of coronary artery disease among patients with and without diabetes undergoing coronary computed tomography angiography” opublikowanym w Diabetes Care, 2012, 35, 1787-1794 badali ryzyko rozwoju choroby wieńcowej, rozgległość jej zmian oraz ciężkość przebiegu u chorych na cukrzycę w porównaniu co osób bez cukrzycy.

Autorzy do badania włączyli 23643 kolejne osoby bez rozznanej choroby wieńcowej, u których wykonano tomografię komputerową naczyń wieńcowych. Z tej grupy do obserwacji włączono 3370 osób z cukrzycą i 6740 bez cukrzycy. Po 2,2 latach obserwacji zmarło 3,2% chorych z cukrzycą i 1,7% osób bez cukrzycy. Wśród osób z cukrzycą zmiany zajmujące > 50% światła naczyń wieńcowych dotyczyły 37%, zaś w grupie bez cukrzycy 27%. Rozległość zmian w naczyniach wieńcowych była wyższa u chorych z cukrzycą w porównaniu do grupy bez cukrzycy.

Porównanie ryzyka zgonu u osób z cukrzycą w stosunku do osób bez cukrzycy i zmian w naczyniach wieńcowych

Autorzy po przeprowadzeniu badania doszli do wniosku, że u chorych na cukrzycę w stosunku do osób bez cukrzycy występowanie choroby wieńcowej oraz ryzyko powikłań śmiertelnych jest wielokrotnie wyższe.

Ad. 8. Przewlekła choroba nerek występuje często i wiąże się ze wzrostem ryzyka rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego. Typowe czynniki ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego jak podwyższone ciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia i cukrzyca występują często u osób z przewlekłą chorobą nerek i tylko częściowo tłumaczą wyższe ryzyko pojawienia się tych powikłań. Przewlekłą choroba nerek jest niezależnym czynnikiem ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Jak wykazano, u osób z zaburzoną czynnością nerek dochodzi do zaburzeń czynności śródbłonka oraz narastania sztywności naczyń. Wzrost ten z kolei jest niezależnym czynnikiem ryzyka chorobowości i śmiertelności u chorych dializowanych. Zespół metaboliczny również często występuje u chorych z przewlekłą chorobą nerek.

Autorzy Lilitkarntakui P., Dhaun N., Melville V., Kerr D., Webb D.J., Goddard J. w artykule: “Risk factors for metabolic syndrome independently predict arterial siffness and endothelial dysfunction in patients with chronic kidney disease and minimal comorbidity” opublikowanym na łamach Diabetes Care, 2012, 35, 1774-1780 analizowali, czy czynniki ryzyka rozwoju zespołu metabolicznego mogą być niezależnymi czynnikami ryzyka zaburzeń czynności śródbłonka i stwardnienia naczyń u chorych z przewlekłą chorobą nerek.

Autorzy do badania włączyli 113 chorych z przewlekłą chorobą nerek oraz 23 osoby z grupy kontrolnej. U badanych określili czynniki ryzyka zespołu metabolicznego, szyjno-udową prędkość fali tętna (CF-PWV), rozszerzalność naczyń zależną od przepływu (FMD). Dwa ostatnie parametry były badane w celu określenia czynności śródbłonka oraz sztywności naczyń.

Autorzy wykazali, iż współczynnik CF-PWV korelował znamiennie statystycznie z ciśnieniem skurczowym, obwodem talii i glikemią. Z kolei współczynnik FMD korelował znamiennie z ciśnieniem skurczowym i obwodem talii. Wartość współczynnika CF-PWV rosła progresywnie wraz ze wzrostem ilości czynników ryzyka zespołu metabolicznego. W przeprowadzonej wieloczynnikowej regresji liniowej wykazano, że ciśnienie skurczowe oraz obwód talii są niezależnymi czynnikami ryzyka zmian CF-PWV, zaś ciśnienie skurczowe jest predyktorem zmian FMD.

Autorzy w podsumowaniu stwierdzają, że czynniki ryzyka zespołu metabolicznego są ważnymi determinantami stwardnienia naczyń u chorych z przewlekłą chorobą nerek niezależnie od stopnia zaburzeń czynności nerek. Ponadto, ciśnienie tętnicze pozostaje głównym czynnikiem upośledzenia czynności śródbłonka oraz prowadzącym do stwardnienia naczyń.

Ad. 9. W wielu badaniach wykazano wprost proporcjonalną zależność pomiędzy otyłością, a ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2. Wykazano także związek pomiędzy zmianami masy ciała, a ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2. Rosnąca ilość przypadków otyłości na świecie to powód zwiększonej chorobowości związanej z cukrzycą. Obecnie 285 mln osób na świecie cierpi z powodu cukrzycy. Przewiduje się, że w roku 2030 chorych na cukrzycę będzie 439 mln.

U chorych z prediabetes możliwość zahamowania rozwoju cukrzycy waha się 10 – 45% w momencie podjęcia zmian w stylu życia lub przy zastosowaniu farmakoterapii. Badania, które tego dowiodły były przeprowadzone u osób otyłością umiarkowaną. Chorzy z ciężką otyłością dotknięci są jeszcze większym ryzykiem rozwoju cukrzycy. U osób tych leczenie behawioralne nie prowadzi do redukcji masy ciała. Nie przeprowadzono jeszcze badań, które dałyby odpowiedź na pytanie, jak u osób z otyłością ciężką po operacjach bariatrycznych zmienia się ryzyko rozwoju cukrzycy.

Autorzy Carisson L.M.S., Peltonen M., Ahlin S. I wsp.  w pracy pt.: “Bariatric surgery and prevention of type 2 diabetes in Swedish obese subjects” opublikowanej w New Engl J Med, 2012, 367, 695-704 badali wpływ operacji bariatrycznych na zapobieganie rozwojowi cukrzycy typu 2 u osób z ciężką otyłością.

Do badania włączyli 1658 osób z ciężką otyłością poddanych zabiegom bariatrycznym i 1771 osób z otyłością ciężką leczonych zachowawczo. Nikt z badanych wyjściowo nie cierpiał z powodu cukrzycy. Badani byli w wieku 37 – 60 lat, zaś BMI wynosiło > 34 u mężczyzn i > 38 u kobiet. Badani byli obserwowani 15 lat.

W trakcie obserwacji cukrzyca rozwinęła się u 392 badanych w grupie kontrolnej i u 100 badanych w grupie leczonych operacyjnie. Ryzyko rozwoju cukrzycy wynosiło odpowiednio 28,4/1000 osobolat i 6,8/1000 osobolat. Ryzyko rozwoju cukrzycy zmalało o 83% (OR – 0,17, CI 0,13-0,21, p<0,001) u osób po leczeniu bariatrycznym.

Autorzy wnioskują, że leczenie bariatryczne osób z otyłością ciężką jest skuteczną metodą zapobiegania rozwojowi cukrzycy typu 2.

prof. dr hab. n. med. Władysław Grzeszczak